VOLENDAMS MUSEUM: EEN MUSEUM DAT ADEMT NAAR DE SFEER VAN HET VOLENDAM VAN WELEER

Volendam, een naam die wereldwijd tot de verbeelding van miljoenen toeristen spreekt. Bekend om de haven, klederdrachten, muziek en vis.
De prachtige traditionele huizen en de smalle straatjes geven dit beroemde vissersdorp aan het IJsselmeer een authentiek karakter.
Maar hoe was het vroeger in Volendam?
Wil je zien hoe men in Volendam leefde in vroeger tijden, wat de mensen aan hadden, hoe hun huizen waren ingericht ,welke beroepen er waren, breng dan een bezoek aan het VOLENDAM MUSEUM.
Het museum is op12 maart 1977 geopend en heeft een vaste expositie over de Volendammer klederdracht en over historische interieurs. Het toont het Volendam aan het einde van de 19e eeuw tot omstreeks 1950.
Het museum is gelegen in het centrum van Volendam , tegenover een groot parkeerterrein, dichtbij de bushalte van en naar Amsterdam en op loopafstand van de dijk en haven. Vanaf 23 maart 1991 tot heden is het museum gehuisvest aan de Zeestraat.

Een museum om met plezier aan terug te denken:
Als je het museum binnenkomt , valt de balie meteen op. Ooit gebruikt als buffet van de stationsrestauratie in Haarlem.

De GROTE ZAAL: een ruimte met de vele klederdrachten.

BOTTERSTRAAT: een nagemaakt straatje

VISSERIJZAAL:

OUDE KOMZAAL:

wasdag in Volendam:

Atelier kunstschilder Hermanus van der Haar:

Een garnalen pellend gezin:

Een visventer met een hondenkar:

Keuken met groen geverfd interieur:

Een ouderwets winkeltje:

SIGARENBANDJESHUIS:
Sinds 1995 heeft het museum een uniek huis binnen de muren in de vorm van het gerenoveerde Sigarenbandjeshuisje, dat uit 11 miljoen sigarenbandjes samengestelde mozaïeken bevat van wereldberoemde gebouwen, wapens van provincies, hoofdsteden.

 

DAAR IN HET VALKENBURGSE LAND GAAN STREEKHISTORIE EN REGIONALE KUNST HAND IN HAND

Midden in het gezellige en sfeervolle centrum van Valkenburg ligt het museum “HET LAND VAN VALKENBURG”. Het bevindt zich in het mergelstenen gebouw met hardstenen bordes ; een voormalig stadhuis, daterend uit 1901.
Dit streekmuseum omvat onder andere een archeologische en een geologische collectie. Daarnaast worden er in het museum regelmatig exposities georganiseerd met werken van regionale kunstenaars.
De geologie collectie draait om mergel en steenkool en hun ontstaanswijze.
Het archeologie gedeelte toont vondsten uit de prehistorie en de Middeleeuwen. waaronder vuurstenen werktuigen en aardewerk.

 

 

 

HARRIE GEELEN “DE VOGELTJESBOOM”
Van 14 augustus tot 6 november 2016 is het werk van Harrie Geelen te zien onder de titel “Vogeltjesboom”.
Harrie Geelen heeft enkele televisieseries op zijn naam staan, waaronder “Oebele”, “ Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, mijnheer”, “ Q en Q”.
Daarnaast heeft hij veel kinderboeken geschreven en getekend, waarvan er diverse zijn onderscheiden.
Onlosmakelijk met hem verbonden is zijn vrouw Imme Dros, een van de bekendste schrijfsters van jeugdboeken . Voor haar heeft hij heel veel boeken geïllustreerd.
Voor zijn prentenboek “Zoek vogeltje” maakte hij een groot aantal schilderijen die nu in Valkenburg te zien zijn. Schilderijen van bomen met gekleurde vogeltjes: uitbundig, bont , speels, fantasierijk. Een tekenstijl die heel dicht bij de werkelijkheid van kinderen staat.

 

MIJN EERSTE HERINNERING AAN NEDERLAND: DE TONGERSESTRAAT

Na de onafhankelijkheid van Indonesië kregen Indische Nederlanders de keuze tussen het Nederlandse of het Indonesische staatsburgerschap. Koos men niet voor het laatste dan was men genoodzaakt om te vertrekken. Het vertrek naar Nederland , deze migratie, werd destijds aangeduid met het woord “repatriëring” ( naar het vaderland terug keren). Deze term is eigenlijk niet correct, want vele Indische Nederlanders waren nog nooit in Nederland geweest en kende Nederland alleen uit de verhalen.
Vanaf de jaren 1948 tot ongeveer 1965 begon de uittocht uit Indonesië .
In die tijd riep de Nederlandse overheid eigenaren van hotels en pensions en andere locaties op om een opvangcontract aan te gaan.
Zo kwamen de Indische Nederlanders terecht in de contractpensions, waar zij tijdelijk voor een periode van ongeveer een jaar werden opgevangen.
Wij werden na aankomst in juli 1961 ondergebracht in contractpension “Beatrix”, aan de Tongersestraat 20 in Maastricht.

Na 55 jaar terug naar de plek waar we voor een jaar tijdelijk werden opgevangen: TONGERSESTRAAT 20

Ik was 7 toen ik hier aankwam.
Wekelijks rij ik hier langs. En altijd wilde ik graag een kijkje komen nemen in dit gebouw.
Op 10 juni 2016 raapte ik alle moed bijeen en belde aan op nummer 20.
Er werd helaas niet open gedaan.
Naast het gebouw ( op nummer 18) bevindt zich de praktijk van Fysiotherapie Jaspars ( onderdeel van Fysio Zuyd groep)
Daar ging ik gewoon naar binnen en zag meteen dat er een doorgang was naar het pand van nummer 20. Inmiddels behoort nummer 20 ook tot de praktijk van Fysiotherapie Jaspars.

Aan de receptioniste heb ik mijn verhaal verteld. Vervolgens gevraagd of het mogelijk was om een kijkje te mogen nemen in het pand dat tot nummer 20 behoort/behoorde.
Eén van de medewerkers heeft ook naar mijn verhaal geluisterd en hij begeleidde mij vervolgens naar de centrale hal en de trappen van het voormalige PENSION BEATRIX ( opvanghuis voor Indisch Nederlanders).
De hele hal, de trap en de deuren naar de 2 rechterkamers zijn nog in oude staat gebleven.
Ontzettend blij was ik toen ik daar die middag stond en even van die trap mocht afroetsjen. Destijds deed ik dat dagelijks: van de tweede verdieping naar beneden afroetsjen. Natuurlijk mocht dat niet. Als kind vond ik dat gewoon spannend en hoopte telkens dat ik al beneden was voordat de huisbaas het hoorde en uit zijn kamer kwam.
Wat een toeval toch……heel blij was ik dat ik heel even mijn kinderjaren mocht herbeleven. Met dank aan de mensen van Fysiotherapie Jaspars.

 

DE GROENTEWINKEL:

De eerste winkel die ik zag was een groentewinkel. Tegenover het contractpension Beatrix. Ik vergaapte mij aan al die houten kisten gevuld met Nederlandse groenten en fruit. De eerste week in Nederland bleef ik steeds naar de winkel kijken. Ik vond het heel bijzonder zo’n groenten/fruitwinkel.

 

BAKKERIJ EN KRUIDENIERSWINKEL:

Tussen deze winkels hing vroeger een kauwgom automaat ( een Bazooka automaat). Spannend vond ik de plaatjes die je bij zo’n pakje kauwgom kreeg. In de winkel rechts kocht ik voor een stuiver plaatjes van popsterren.

DE JUKEBOX EN DE FRITURE ( SNACKBAR)

Het was 1961 en 1962. Ik werd 8 jaar. Elke zondagmiddag ging ik met de grotere jongens en meisjes van het pension naar Friture Rika.

In haar zaak had Rika een juke box staan. Ik was dol op de muziek van Eddie Hodges “I’m gonna knock on your door”, van The String a longs “Wheels”, Chubby Checker “Let’s twist again”, Rick Nelson “Hello Mary Lou”, Elvis “Wooden Heart”…..

 

ZEE STRAND EN JUTTERS MU-ZEE-UM ZANDVOORT: ZOVEEL ZEEVONDSTEN , ZEER ZEKER ZIEN

Op het strand spoelen soms heel bijzondere dingen aan.
Wat er aanspoelt op het strand is altijd onvoorspelbaar.
Hout, schelpen, netten, touwen, speelgoed, oud oorlogsmateriaal, een reddingsboei, schoenen, brillen, flessenpost, resten van schepen of vliegtuigen.

Alles hangt af van de wind en de getijden
Een strandjutter zoekt op het strand naar spullen die aanspoelen.
Vroeger zochten arme mensen op het strand naar bruikbare spullen.
In 1931 werd strandjutten (de Wet op de Strandvonderij) officieel verboden.
Deze wet bepaalt dat alles van waarde bij de Strandvonder moet worden gemeld.
Victor Bol, een Zandvoorter, die door omstandigheden strandjutter is geworden,
wilde graag een permanente tentoonstelling van zijn verzameling aangespoelde spullen en bijzondere strandvondsten.
Die wens ging in 2000 in vervulling.
In het gebouw de Rotonde aan de Strandweg, verscholen onder de boulevard,
ligt nu het Juttersmuseum. Of zoals het voluit heet:
Het Zee, Strand en Juttersmu-ZEE-um!
Alles wat je hier ziet is gevonden:
Voorwerpen die zijn aangespoeld of achtergelaten op het strand.
Je kunt het zo gek niet bedenken of het is te vinden in dit museum.
De entree is gratis al is het fijn als mensen een bijdrage doen in de giftenpot ( bij de ingang).
Het museum draait op een aantal enthousiaste vrijwilligers.

In 2016 bezocht ik dit museum. Heel interessant en ongelooflijk om te zien wat er allemaal in zee en op het strand wordt gevonden. Ik keek mijn ogen uit.

“We liepen op een middag langs het strand.
September. Herfstig weer. De kust verlaten.
Drijfhout. Een bal die badgasten vergaten.
De wind blies brede ribbels over ’t strand.”
( Han G. Hoekstra “Strandwandeling met mijn dochter”)